Το βασίλεμα που πέφτει, μαλακό κι αργό σαν χάδι,
δεν είν’άγγελμα, μονάχα, των ονείρων που θα `ρθούν:
όλων όσων θα πεθάνουν είναι σύμβολο το βράδυ
κι όλων όσων θα χαθούν...

Είναι σύμβολο των όσων ο καιρός έχει μαράνει,
κι όμως φεύγουν δίχως λέξη, μακρινά και σιωπηλά.

Είναι σύμβολο θλιμμένων μελαγχολικών θανάτων,
που κρυφό για πάντα κάτι, μες τα χείλη το κρατούν,
έρημων ψυχών, που πνίγουν τα πικρά παραπονά των,
και μας αποχαιρετούν...

Είναι συμβολο κι εκείνων που, αν και τόσο αγάπημένα,
πιο νωρίς μας ο καθένας βιάστηκε ν’ αναπαυτεί,
που `λεγά πως θα τους είχα για καιρό κοντά σε μένα
κι όμως έφυγαν κι αυτοί...