Σαν να ήτανε η πρώτη μου φορά
που άνοιξα τα μάτια και είδα καθαρά
τον ήλιο ξανά στο πρόσωπό μου...
Ο κόσμος πάλι ήτανε δικός μου!

Στο δωμάτιο όλα φωτισμένα
Δικά μου πράγματα που γύρισες σε μένα
Στο παράθυρο νωπή η ζωγραφιά σου
Μα δύσκολα θυμήθηκα πως ήτανε δικιά σου

Βγήκα έξω και κοίταξα την πόλη
Μου φάνηκε για μια στιγμή με χαιρετούσαν όλοι
Είδα τη ζωή μου μέσα στον κρύο αέρα
Ν’ αρχίζει σαν της άνοιξης ηλιόλουστη μέρα

Έτσι συμβαίνει πάντα ξαφνικά
Τίποτα δε μας γυρίζει πίσω πια
Κι ό,τι μας πόνεσε πολύ
μας φαίνεται τώρα για μια στιγμή
Όσα μας φέρνουνε τόσο κοντά
θα μας πάρουν μια μέρα μακριά.

Σαν να ήτανε η πρώτη μου φορά
που ξύπνησα μονάχος μου κι ένιωσα καλά
Δεν έβλεπα πια το πρόσωπο σου
πως είμ’ ο χειρότερος να λέει εχθρός σου...

Βγήκα έξω και μπήκα στο αμάξι
κι άφησα το δρόμο ξανά να με αρπάξει
Με είδα στον καθρέφτη και είπα καλημέρα
Άνοιξα το ράδιο και χάθηκα πιο πέρα!