Γιατί το δρόμο σου ν’αλλάξεις, για δυο στολίδια, άμυαλη τρελή
και το στεφάνι σου να το πετάξεις, να γίνεις στη ζωή αμαρτωλή,
και το στεφάνι σου να το πετάξεις, να γίνεις στη ζωή αμαρτωλή.

Τώρα στους δρόμους κάνεις βόλτες με παγωμένη και άδεια την καρδιά,
μα θα σου φαίνονται βαριές οι πόρτες, που θα σε δέχονται κάθε βραδιά,
μα θα σου φαίνονται βαριές οι πόρτες, που θα σε δέχονται κάθε βραδιά.

Και κάθε νύχτα θα περιμένεις, διαβάτη για να βρεις αγοραστή
και ντροπιασμένη μπρος μας θα διαβαίνεις με νέον κάθε τόσο εραστή,
και ντροπιασμένη μπρος μας θα διαβαίνεις με νέον κάθε τόσο εραστή.