Τα παλιά τα τρένα, τα ξενιτεμένα
για τη Γερμανία στου ’60 τις αρχές
τώρα αραγμένα, παραπονεμένα
όπως η ζωή μας που σταμάτησε στο χθές.

Μπορεί να άλλαξ’ η ζωή
νάρθαν καλύτεροι καιροί
μα εγώ ακόμα τραγουδάω και πονώ,
μέσα μου πάντα με δονεί
του Καζαντζίδη η φωνή
μ’ ένα ζεϊμπέκικο
καρδιά μου σε ξυπνώ.

Τα παλιά τα τρένα είναι σαν εμένα
που σε περιμένω κι ακόμα σ’ αγαπώ.

Τα παλιά τα τρένα, τα ταξιδεμένα,
με τα όνειρά μας και της μάνας την ευχή
έρημα σκουριάζουν και λησμονημένα
σαν φωτογραφία από άλλη εποχή.

Μπορεί να άλλαξ’ η ζωή
νάρθαν καλύτεροι καιροί
μα εγώ ακόμα τραγουδάω και πονώ,
μέσα μου πάντα με δονεί
του Καζαντζίδη η φωνή
μ’ ένα ζεϊμπέκικο
καρδιά μου σε ξυπνώ.

Τα παλιά τα τραίνα είναι σαν εμένα
που σε περιμένω κι ακόμα σ’ αγαπώ.