Τι έπαθες άραγε εκεί έξω
και με θυμήθηκες ξανά.
Τον αδιάφορο θα παίξω
κι ας πονάω από χαρά.

Τόσα χρόνια κυνηγούσα
ένα άπιαστο πουλί
πού να το ’ξερα πως θα `ρθει
μοναχό του στο κλουβί.

Τι έπαθες άραγε εκεί έξω
και με θυμήθηκες ξανά.
Τον αδιάφορο θα παίξω
κι ας πονάω από χαρά.

Δε σου μιλώ, δε σε πιστεύω,
είμ’ ορφανό επτά χρονώ
άλλα επτά θα σε παιδεύω
για να πω το σ’ αγαπώ.

Πού ήσουνα, φως μου,
πού ήσουνα,
που ήσουνα τόσα χρόνια.
Τη μοναξιά μου αγάπησα,
τα άδεια μου σεντόνια.
Τι μου χτυπάς τώρα ξανά,
πού ήσουνα τόσα χρόνια.
Τη μοναξιά μου αγάπησα
τα άδεια μου σεντόνια.

Εσύ μου έμαθες να χάνω,
τις πληγές μου ν’ αγαπώ.
Όλ’ αυτά τι να τα κάνω
τώρα που είσαι πάλι εδώ.

Τώρα που όλα τα `χεις χάσει
στο ταξίδι σου κι εσύ,
μας έχει ο πόνος ετοιμάσει
για του γάμου τη γιορτή.

Πού ήσουνα, φως μου,
πού ήσουνα,
που ήσουνα τόσα χρόνια.
Τη μοναξιά μου αγάπησα,
τα άδεια μου σεντόνια.
Τι μου χτυπάς τώρα ξανά,
πού ήσουνα τόσα χρόνια.
Τη μοναξιά μου αγάπησα
τα άδεια μου σεντόνια.