Τούτο ειν’ το σπίτι, η θάλασσα, η σημαία
Που σ’ άλλους μακριούς τριγυρνούσαμε τοίχους
Την πόρτα δεν τη βρίσκαμε κι ούτε ήχο
Από την απουσία σου σαν πεθαμένοι

Μερόνυχτα έκλαιγε, έκλαιγε το σπίτι
Μισάνοιχτο μ’ αραχνοιστούς όλο θρηνούσε
Ξεκάρπισε απ’ τα μαύρα του τα μάτια
Και να που τώρα στη ζωή ξανάρθε

Μερόνυχτα έκλαιγε, έκλαιγε το σπίτι
Μισάνοιχτο μ’ αραχνοιστούς κι όλο θρηνούσε
Το ζούμε, μα δε μας αναγνωρίζει,
ώρα γι’ ανθούς, μα δεν τ’ αποφασίζει

Το σπίτι τέλος λύνει τη σιωπή του
Μπαίνοντας εγκατάλειψη πατάμε
Τους ψόφιους ποντικούς, το άδειο αντίο
Το νεράκι μέσα στα κιούγκια που έχει κλάψει