Η βάρκα έμπασε νερά
το κύμα πήρε τα κουπιά
κι ούτε που φαίνεται η στεριά
κι όλο βραδιάζει

Μες στου πελάγου τα ανοιχτά
αγκαλιαζόμαστε σφιχτά
ξαφνου μου λες ότι σαν φως
κάτι σου μοιάζει

Κι εγώ σου λέω πως αν θέλεις να σωθούμε μη με κρατάς
πρέπει ο καθένας μοναχός του ως το φως να κολυμπήσει

Ναι χανόμαστε, πνιγόμαστε
όσο ένας απ’ τον άλλονε κρατιόμαστε
όλο πιο πολύ, όλο πιο πολύ
χανόμαστε, πνιγόμαστε
μέσα στα κύματα αγκαλιά παρασυρόμαστε
όλο πιο πολύ, όλο πιο πολύ,
χανόμαστε

Η βάρκα έμπασε νερά
σαν τραγουδάκι απ τα παλιά
στ’ αυτιά μου ακούγεται γλυκά
με νανουρίζει

Βαθύ γαλάζιο ωκεανός
σε σκούρο φόντο ο ουρανός
κάποιος ζωγράφος θεϊκός
μας ζωγραφίζει

Κι εγώ φοβάμαι πως αν βγούμε στη στεριά, δε θα `χουμε σωθεί
Από τη βάρκα αυτή δεν μπόρεσε ποτέ κανένας να ξεφύγει