Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα
και την κοινωνία τώρα
τηνε παίζω ένα παρά
βίβα, τα φαρμάκια που `ταν στίβα
ποτηράκι ποτηράκι
λες και κάνανε φτερά
βάνε, όσα έρθουν κι όσα πάνε
που θα βρούμε τέτοιο βράδυ
στη ζωή μας τη ρηχή
δώσε, το τραπέζι ξαναστρώσε
φέρε καθαρά ποτήρια
κι άντε φτου κι απ’ την αρχή

Ρώτα, το κορίτσι πρώτα πρώτα
τι γουστάρει να του παίξεις
μπουζουξή μου σεβνταλή
βάρα, την κρυφή σου την λαχτάρα
που ίσως να `ναι η αγάπη
το πιοτό ή το φιλί
ώπα, η καρδιά μου η σορόπα
σάμπως και θα σπάσει απόψε
και στα δέκα θα κοπεί
φτου σου, οι πενιές του μπουζουκιού σου
μου επήρανε τα ρέστα
και μ’ αφήσανε ταπί

Άλα, έχω στρώσει μια κεφάλα
και τα βλέπω όλα σαν μπέης
και τα νιώθω σαν πασσάς
άιντε, στα ποτήρια ξαναβάλτε
κι άιντε βίβα μου κι εμένα
κι άιντε βίβα σας κι εσάς
σβήνω, πω πω Θεέ μου τι θα γίνω
αγκαλιά μου το κορίτσι
και τριγύρω τα βιολιά
σπάστα, κι όλα ας γίνουνε ανάστα
και μπαρντόν αν μπουμπουνίσει
και καμία τουφεκιά