Με τις πλάτες τις δικές μου ως εδώ προχώρησα,
απ’ την όψη κι απ’ την κόψη τη ζωή τη γνώρισα,
κι έχω μάθει τι σημαίνει, να `χεις το προνόμιο,
τη ζωή να τη σπουδάζεις μες στο πεζοδρόμιο.

Ένα Ζεϊμπέκικο θα πω, για τους φυλακισμένους,
γι’ αυτούς που πήγαν άδικα και για τους προδομένους,
ένα Ζεϊμπέκικο θα πω, να νιώσω τη χαρά τους,
γι’ αυτούς που δραπετεύουνε από τα όνειρά τους.

Τι να είσαι με τους πρώτους τι και με τους δεύτερους,
η ζωή θέλει τους μάγκες στην καρδιά ελεύθερους,
κι έχω μάθει τι σημαίνει, να `χεις το προνόμιο,
τη ζωή να τη σπουδάζεις μες στο πεζοδρόμιο.

Ένα Ζεϊμπέκικο θα πω, για τους φυλακισμένους,
γι’ αυτούς που πήγαν άδικα και για τους προδομένους,
ένα Ζεϊμπέκικο θα πω, να νιώσω τη χαρά τους,
γι’ αυτούς που δραπετεύουνε από τα όνειρά τους.