Απ’το ίδιο το φαρμάκι που ‘χεις πιει εσύ, μανούλα,
τότε που πρωταγάπησες και ήταν μαύρη ώρα,
εγώ το πίνω τώρα, εγώ το πίνω τώρα.

Οπως εγώ μεγάλωσα στον κόσμο ορφανή
και το δικό μου το παιδί πατέρα δε θα δει.

Είχα, μάνα, αγαπήσει κι έγινα και ‘γω μητέρα
κι όμως απ’ την αγάπη μου μόνο φαρμάκια πήρα,
σαν τη δική σου μοίρα, σαν τη δική σου μοίρα.

Οπως εγώ μεγάλωσα στον κόσμο ορφανή
και το δικό μου το παιδί πατέρα δε θα δει.

Είναι μαύρο σαν κατράμι, μάνα μου, το ριζικό μας,
όπως εγώ δε γνώρισα πατέρα στη ζωή μου
και τ’ άμοιρο παιδί μου και τ’ άμοιρο παιδί μου.

Οπως εγώ μεγάλωσα στον κόσμο ορφανή
και το δικό μου το παιδί πατέρα δε θα δει.