Φτάνει πια
δεν τα θέλω άλλο τα φιλιά
φτάνει πια
ραντεβού κι αμηχανίες
όχι πια στον καθρέφτη ψυχρή ματιά
όχι πια των χειλιών παρασπονδίες

Θέλω κάποιον να με ξέρει
κι επιτέλους να με θέλει
έτσι γήινο κι ελαττωματικό
θέλω κάποιον να μη θέλει
από ύφασμα κουρέλι
να υφάνει νυφικό
θέλω κάποιον να μ’ αγγίζει
να μπορεί να ξεχωρίζει
πού ειν’ τ’ ανθρώπινο και πού το θεϊκό
θέλω κάποιον να φωτίζει
μ’ ένα χάδι να χαρίζει
τόση φόρα όση θέλω να πετώ

Και σαν τη σκόνη να μπορώ
να ακουμπάω ό,τι αγαπώ
κι αυτό το λίγο να το νιώθω θησαυρό

Όχι πια της κολόνιας η αγκαλιά
όχι πια ξημερώματα κι ελπίδες
φτάνει πια να διψάω για δυο φιλιά
φτάνει πια να ξεδιψώ με καταιγίδες

Θέλω κάποιον να με ξέρει
κι επιτέλους να με θέλει
έτσι γήινο κι ελαττωματικό
θέλω κάποιον να μη θέλει
από ύφασμα κουρέλι
να υφάνει νυφικό
θέλω κάποιον να μ’ αγγίζει
να μπορεί να ξεχωρίζει
που ειν’ τ’ ανθρώπινο και πού το θεϊκό
θέλω κάποιον να φωτίζει
μ’ ένα χάδι να χαρίζει
τόση φόρα όση θέλω να πετώ

Θέλω κάποιον να με ξέρει
κι επιτέλους να με θέλει
έτσι γήινο κι ελαττωματικό
θέλω κάποιον να μη θέλει
από ύφασμα κουρέλι
να υφάνει νυφικό
θέλω κάποιον να μ’ αγγίζει
να μπορεί να ξεχωρίζει
που ειν’ τ’ ανθρώπινο και πού το θεϊκό
θέλω κάποιον να φωτίζει
μ’ ένα χάδι να χαρίζει
τόση φόρα όση θέλω να πετώ

Και σαν τη σκόνη να μπορώ
να ακουμπάω ό,τι αγαπώ
κι αυτό το λίγο να το νιώθω θησαυρό

Και σαν τη σκόνη να μπορώ
να ακουμπάω ό,τι αγαπώ
κι αυτό το λίγο να το νιώθω θησαυρό...