Τώρα πάλι στέκομαι εδώ και κοιτάζω εσένα να φεύγεις
αν μπορούσα λέξεις να βρω και να σου κρατήσω το χέρι
μα κοιτάζω αυτόν τον καιρό και θαρρώ πως πάει να βρέξει
πάνω από έναν δρόμο ανοιχτό, εκεί που όλοι οι άλλοι έχουν τρέξει

Οι καρδιές μας χτυπούν σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος
όλ’ αυτά που `χες πει, τώρα μοιάζουν μ’ ένα έρημο μέρος
και σαν χρόνος γυρνά όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει
ένα τρένο περνά και στο τέλος της Γης ξημερώνει

Πάνω στη γραμμή περπατώ και κοιτώ το σύρμα να παίζει
νιώθω πως η αγάπη είναι εδώ και δεν είναι πάθος μα στέγη
που φυλάει δυο ανθρώπους στο φως και χωρίς αλήθεια δε φεύγει
σαν μια μηχανή σ’ αγαπώ κι είδα αυτή τη βίδα που φταίει

Οι καρδιές μας χτυπούν σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος
όλ’ αυτά που `χες πει, τώρα μοιάζουν μ’ ένα έρημο μέρος
και σαν χρόνος γυρνά όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει
ένα τρένο περνά και στο τέλος της Γης ξημερώνει

Οι καρδιές μας χτυπούν σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος
όλ’ αυτά που `χες πει, τώρα μοιάζουν μ’ ένα έρημο μέρος
και σαν χρόνος γυρνά όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει
ένα τρένο περνά και στο τέλος της γης ξημερώνει