Απόψε θα σου πω όσα ποτέ μου δε σου ‘πα
Είναι μελό η μουσική και βαριά τουπέ την λούπα
Τι κι αν πέρασαν χρόνια στην σκέψη μου έρχεσαι συχνά και μοιάζεις ξέφωτο στα δάση του μυαλού μου τα πυκνά
Αεράκι ζεστό είναι στην βαρυχειμωνιά μου
Είσαι το μόνο που θυμάμαι μες τη λησμονιά μου
Η ανάσα η γλυκιά στα πικρά πρωινά μου
Και λυπάμαι τελικά που διάλεξα τη μοναξιά μου
Σε φαρμάκωσα μια, μα φαρμακώθηκα χίλιες
Κι από τότε έχουν κλείσει της ψυχής μου οι γρίλιες
Η αντάρα μου δεν λέει να ξεκαθαρίσει και τη φωτιά μου δεν μπορεί τίποτα να την σβήσει…

Γιατί …
Κοίτα ακόμα σ’αγαπάω…
για σένα τραγουδάω… για σένανε ξυπνάω τη μέρα που έρχεται να δω…
Στο σώμα σου εγώ βρήκα το μέρος που ανήκα εσύ όμως δεν ανήκεις στο μέρος που εγώ ζω
μην με παρεξηγήσεις …
μην με κακοκαρδίσεις…
που διάλεξα στα μαύρα μου σκοτάδια εγώ να ζω…

Να μην πιστέψεις ποτέ πως δε σ’ αγάπησα
Θάλασσες πέρασα, βουνά πίσω μου άφησα
Στην μοναξιά μου για σένα δάκρυσα
Στα μονοπάτια μας μονάχος μου μπεκροπερπάτησα
Μες τα παλάτι μου τα υδροσκότεινα
Θυμάμαι έντονα τα χείλη σου τα κόκκινα… που σαν μ’αγγίζανε όλα ανθίζανε
Κι ύστερα γαληνά με σιγονανουρίζανε…
Θυμάμαι κι άλλα συνήθως δεν τα πειράζω, απόψε όμως τα σκάλισα για αυτό δεν ησυχάζω
Κι όσο μακριά σου και να ‘μια μαζί ώρες περνάμε αφού στα όνειρά μου στην αγκαλιά σου κοιμάμαι..

Κοίτα…
Κοίτα ακόμα σ’ αγαπάω…
για σένα τραγουδάω… για σένανε ξυπνάω τη μέρα που έρχεται να δω…
Στο σώμα σου εγώ βρήκα το μέρος που ανήκα εσύ όμως δεν ανήκεις στο μέρος που εγώ ζω
μην με παρεξηγήσεις …
μην με κακοκαρδίσεις…
που διάλεξα στα μαύρα μου σκοτάδια εγώ να ζω…
κοίτα…