Νόμιζα ότι ήσουνα η αλήθεια μέσα στη ζωή.
Σ’ αγάπησα όσο τίποτα, ήσουν κάθε μου πνοή.
Μα δε σε νοιάζει κι ο κόσμος μοιάζει
σαν να έχει γκρεμιστεί.
Και με ρημάζει που δε σε νοιάζει
στο χώμα κι αν έχω σωριαστεί.

Πώς τολμάς για αγάπη εσύ να μιλάς,
όταν μόνο φαρμάκια πικρά με κερνάς;
Τολμάς να μου λες πως σε νοιάζει για μας,
αφού όταν μιλάω την πλάτη γυρνάς;
Τολμάς και σαν ρούχο παλιό με πετάς,
όταν ξέρεις πως κάνω τα πάντα για μας;
Τολμάς στην καρδιά μου ξανά να χτυπάς,
επάνω στην άδεια ζωή μου ξανά να πατάς;

Νόμιζα ότι ήσουνα ένας ήλιος μες στον ουρανό.
Σε λάτρεψα όσο τίποτα, πιο πολύ κι απ’ το Θεό.
Μα δε σε νοιάζει κι ο κόσμος μοιάζει
σαν να έχει γκρεμιστεί.
Και με ρημάζει που δε σε νοιάζει
στο χώμα κι αν έχω σωριαστεί.