Το δρομάκι το παλιό που εύωδαν οι κρίνοι,
το δρομάκι το καλό, σε μια πόρτα κλείνει,
μέσα εκεί που φύσημα, δε σε φτάνει, ανέμου,
μακρινός κι αθόρυβος, κάθεσαι, ακριβέ μου.

Ήρθα, πάλι, από νωρίς, για να σ’ ανταμώσω,
μα ήμουν απ’ τις ευωδιές μαγεμένος τόσο,
με τα μάτια, έτσι, κλειστά, σαν από κραιπάλη,
που δε σ’ ήβρα πουθενά και θα φύγω πάλι,
με τα μάτια, έτσι, κλειστά, σαν από κραιπάλη,
που δε σ’ ήβρα πουθενά και θα φύγω πάλι,
με τα μάτια, έτσι, κλειστά, σαν από κραιπάλη,
που δε σ’ ήβρα πουθενά και θα φύγω πάλι.