Γιατί γελάτε, που `μαι στραπατσαρισμένος
και στις ταβέρνες το `χω ρίξει στο πιοτό,
ούτε ο πρώτος είμαι ούτ’ ο τελευταίος,
για μια γυναίκα που `χω κλάψει και πονώ,
ούτε ο πρώτος είμαι ούτ’ ο τελευταίος,
για μια γυναίκα που `χω κλάψει και πονώ.

Οταν τ’ αστέρια τις νυχτιές βγαίνουν σιργιάνι
κι όλοι κοιμούνται και δεν βγάζουν τσιμουδιά,
είναι πολλοί που μεσ’ στους δρόμους τριγυρνούνε,
για μια γυναίκα που τους πήρε την καρδιά,
είναι πολλοί που μεσ’ στους δρόμους τριγυρνούνε,
για μια γυναίκα που τους πήρε την καρδιά.

Ούτε ο πρώτος είμαι ούτ’ ο τελευταίος
κι άλλοι π’ αγάπησαν την έπαθαν κι αυτοί,
δεν είν’ ντροπή να κλαίει κανείς για μια γυναίκα,
που την αγάπησε τρελά μεσ’ στη ζωή,
δεν είν’ ντροπή να κλαίει κανείς για μια γυναίκα,
που την αγάπησε τρελά μεσ’ στη ζωή.