Ώρες συλλογισμού πικρές ειν’ όλα μάταια όμως
ακόμα χθες ήταν πρωί κι είπα να ξεκινήσω
ήταν πρωί όλ’ η ζωή κι ήταν εμπρός ο δρόμος
να σήμερα που βράδιασε κι έμεινα τόσο πίσω.

Ούτε και που τραγούδησα το θρίαμβο μου στην αυγή
ούτε το μεσημεριανό τραγούδι του καμάτου
τώρα απομένει ένας σκοπός που πάει κι αυτός να βγει
με το ξαλάφρωμα κάποιου θανάτου

Μοίρα των ποιητών χαρά και δυστυχία μαζί
τον δρόμο σου έχω πάρει
ειν’ πιο καλά, χίλιες φορές, έτσι κανείς να ζει
σαν όνειρο μες στην αυγή σαν ίσκιος στο φεγγάρι.

Και συ ψυχή που χάθηκες στην πιο βαθιά σιωπή
ένα φθινόπωρο περνά απ’ τη ζωή που τρέχει
μα είναι στο βράδυ μια φωνή που πάντα κάτι θα σου πει
και μες στο δάσος βρέχει...

(η στροφή μέσα στην αγκύλη δεν περιλαμβάνεται στο τραγούδι των Ντομένικα)