Μια ζωή σαν τον δραπέτη χρεωμένος πουθενά
με το νου λακκούβα σκέτη σ’ αδιέξοδα, στενά
είχα λόγους για να μείνω, μ’ άντε πές το του μυαλού
τις πληγές μου για να σβήνω κίνησα λοιπόν για αλλού

Κάποια στιγμή ένα Σάββατο
τα ήπια με τον θάνατο
που από καιρό μ’ αναζητούσε
Του `χα ξεφύγει εφτά φορές
μα απ’ άλλους έκλεβε ζωές
κι όλο σε μένα τις κερνούσε

Κάποια στιγμή ένα Σάββατο
τα ήπια με τον θάνατο
που από καιρό μ’ αναζητούσε
Του `χα ξεφύγει εφτά φορές
μα απ’ άλλους έκλεβε ζωές
λες και να ζήσω μου χρωστούσε
και τελικά μόνο αυτός με αγαπούσε

Πριν χαθώ ήμουν πατέρας ήμουν άντρας κι αδελφός
μα έμενα στο φως της μέρας να πηγαίνω σαν τυφλός
τώρα μόνος κάθε βράδυ δίνω στα άψυχα μιλιά
δίνω στον καημό χαστούκι να ξεχάσει τα παλιά

Κάποια στιγμή ένα Σάββατο
τα ήπια με τον θάνατο
που από καιρό μ’ αναζητούσε
Του `χα ξεφύγει εφτά φορές
μα απ’ άλλους έκλεβε ζωές
κι όλο σε μένα τις κερνούσε

Κάποια στιγμή ένα Σάββατο
τα ήπια με τον θάνατο
που από καιρό μ’ αναζητούσε
Του `χα ξεφύγει εφτά φορές
μα απ’ άλλους έκλεβε ζωές
λες και να ζήσω μου χρωστούσε
και τελικά μόνο αυτός με αγαπούσε