Την ξύλινη ασπίδα που μου χρέωσες μικρό
ήρθαν οι μέρες κι ο καιρός, πίσω να στη γυρίσω,
τις νίκες δε με άφησες ποτέ να τις χαρώ
τη συντριβή μου δε σου τη χαρίζω.

Με όρκους και ενθύμια ζητάς αθανασία
και τους εχθρούς σου κυνηγάς μακριά απ’ τον καθρέφτη,
μα δε το λέν’ αυτό ζωή, ούτε κι ευθανασία
στου πατρικού μου την αυλή να μπαίνω σαν τον κλέφτη.

Από αγάπη εφιάλτης κι από μάνα μητριά,
εδώ στα σύνορα της στάχτης για τελευταία φορά.

Στείλε με να σου φέρω απ’ το περίπτερο τσιγάρα
ο μικρός σου ο γιος είμαι εγώ, είμαι εγώ...
Στείλε με να σου φέρω ψωμί κι εφημερίδα
με τα ρέστα δε γουστάρω πια να ζω.

Μόνη σου το αποφάσισες να γίνω ενικός
και πως στην αγκαλιά σου θα χωράν’ μόνο οι καπάτσοι,
μα πριν η απελπισία μου να γίνει πανικός
μισή ζωή σου χάρισα, νομίζω είμαστε πάτσι.

Στείλε με να σου φέρω απ’ το περίπτερο τσιγάρα
ο μικρός σου ο γιος είμαι εγώ, είμαι εγώ...
Στείλε με να σου φέρω ψωμί κι εφημερίδα
με τα ρέστα δε γουστάρω πια να ζω.

Στείλε με να σου φέρω απ’ το περίπτερο τσιγάρα
ο μικρός σου ο γιος είμαι εγώ, είμαι εγώ...
Στείλε με να σου φέρω ψωμί κι εφημερίδα
με τα ρέστα δε γουστάρω πια να ζω.