Σ’ ένα βράχο κάθισα, να του μοιάσω λέω
να μην αναπνέω και να μην πονώ,
μα ο βράχος π’ άκουγε τρέμει κι ανταριάζει,
σαν να μου φωνάζει με βαθύ καημό.

Άκου, άκου, της ζωής το δέντρο,
της ζωής το θάμα,
μόνο, μόνο, μόνο με το κλάμα ανθεί.

Σ’ αγναντεύω θάλασσα και δε σε χορταίνω,
μα και π’ ανασαίνω τι καλό έχω δει,
βλέπω τις ελπίδες μου πεταμένες χάμω,
όνειρα στην άμμο όλη μου η ζωή.

Άκου, άκου, της ζωής το δέντρο,
της ζωής το θάμα,
μόνο, μόνο, μόνο με το κλάμα ανθεί.