Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή,
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι και συ.

Έρχεσαι πάντα το βράδυ
μελαγχολικά
σα το στερνό το τρένο του χειμώνα,
η καρδιά μου χιονισμένη
στέπα ερημική προσμένει
τον καημό σου και σε καρτερεί.

Έρχεσαι και δε σωπαίνεις,
μέσ’ από τη στάχτη
μια φωτιά γυρεύεις κι όλο φεύγεις
τριγυρνάς μέσα στη νύχτα
φάντασμα ωχρό της προσμονής μου
μαυροπούλι ερημικό.

Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή,
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι και συ.

Κι όπως έρχεσαι έτσι φεύγεις
έτσι απρόσμενα αγαπάς
μισείς ξεχνάς πλάνες μαζεύεις
μα η καρδιά μου χιονισμένη
στέπα ερημική προσμένει
τον καημό σου πάντα καρτερεί.

Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή,
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι κι εσύ.