Ένα απόγευμα στη Λήμνο
μιαν αυγή στο Σούνιο
άκουσα της γης τον ύμνο
στον καυτό Ιούνιο.

Ήταν τότε μια γυναίκα
που `τρωγε γαρίφαλα
κι ένα πλοίο η Ρεβέκκα
με ψηλά τα ύφαλα.

Και ο πλοίαρχος με κιάλια
τις κολόνες θαύμαζε
και τριγύρω στ’ ακρογιάλια
ο νοτιάς του κραύγαζε:

"Μην την πάρεις τη γυναίκα
για γυναίκα σου
μείνε ζωντανός στο πλοίο
στη Ρεβέκκα σου".

Κι όταν χάθηκαν τα’ αηδόνια
κι ο νοτιάς σταμάτησε
ήρθε ο βοριάς με χιόνια
κι όλα τα τραυμάτισε.

Η γυναίκα η αρχαία
βγήκε τότε μόνη της
πιο σκληρή και πιο ωραία
στο ψηλό μπαλκόνι της.

(Άνθρωπε που όλο ελπίζεις
στα μεγάλα μπάρκα σου
τους θεούς όταν αγγίζεις
κλέβουνε τη σάρκα σου).