Ήλιος ήσουν και Φεγγάρι
και των αστεριών το φως
ποιος αγέρας σ’ έχει πάρει
κι έγινες κρυφός καημός

το όνειρό μου σου `χα δώσει
σε μιαν άδεια ακρογιαλιά
του Σεπτέμβρη παρακάλια
και του Μάρτη αγκαλιά

μύρισε ο αγέρας μου βροχή
ίσως να `σαι τώρα μοναχή
πίκρα καρφωμένη στον καιρό
δάκρυ μου κι ολόχρυσο φτερό

έφυγες και φύγαν τ’ άστρα
για ταξίδι μακρινό
του χιονιά ριχτήκαν τ’ άσπρα
κέρματα στον ουρανό