Έχω ψυχή που πολέμα τα πάθη και τα μίση,
την έχω μάθει να γελά στον κίνδυνο μπροστά.
Κι αν κάπου-κάπου με πονά η ανθρώπινή μου φύση,
είναι που εύκολα ξεσπά του έρωτα η φωτιά!

Αντέχω κάθε στεναγμό, αντέχω δάκρυ και καημό,
για τη ζωή καθόλου φόβο πια δεν έχω.
Αντέχω θύελλες πολλές, αντέχω άπονες καρδιές,
μόνο να είμαι μακριά σου δεν αντέχω!

Παλικαρίσια υπομονή σε όσα μου τυχαίνουν
και μια ανάσα δυνατή για κάθε ανηφοριά.
Να όμως που ’ρχονται στιγμές που οι άμυνες σωπαίνουν,
οι πόρτες μένουν ανοιχτές κι ο έρωτας περνά!