Κάτσε, μου λες, να σου μιλήσω
πριν μπεις στο θέμα όμως με προειδοποιείς
πως ίσως δε θ’ αντέξω αυτά που θα μου πεις

Κι όπως τσιγάρο πάω ν’ ανάψω
μου λες πως κάπου εδώ χωρίζουμε εμείς
και περιμένεις σαν αντίδραση να δεις
εγώ να κλάψω.

Μα αντί να κλάψω
εγώ αρχίζω να γελάω
δε θα στο δείξω
κι ας πονάω, ας πονάω.

Την υπερηφάνεια μου
σαν άνδρας την κρατάω, την κρατάω,
πνίγω το δάκρυ μου μπροστά σου
και γελάω.

Κάτσε, μου λες, να σου μιλήσω,
κομπιάζεις όμως και μου λες πως δεν μπορείς
να αρθρώσεις λέξη από όσα θέλεις να μου πεις.

Κι όπως γυρνάω να σε κοιτάξω
μου λες οι δρόμοι μας χωρίζουν κάπου εδώ,
και είσαι σίγουρη πως ύστερα απ’ αυτό
εγώ θα κλάψω.