Era settembre ed il sole ci ha visti baciare
con il fiatone correvi giocando con me
un sassolino nell'acqua faceva rumore
il desiderio di stare per sempre con te.

Στην αμμουδιά περπατούσαμε κάθε πρωί,
όνειρα έκανα δίπλα σου για τη ζωή.
Τώρα είμαι μόνη κι ο χρόνος κυλάει αργά,
βγαίνω στους δρόμους ξορκίζοντας τη μοναξιά.

Πες μου πώς;
Η ματιά σου που ήταν σαν φλόγα που πάγωσε.
Πώς;
Τ’ άγγιγμά σου τις νύχτες στο σώμα μου πόνος κρυφός.
Πες μου πώς;
Σε ρωτάω.
Ποιος μου πήρε το όνειρο κι έφυγε μαζί σου.
Ποιος;

Θα σ’ αγαπώ ώσπου ο χρόνος να τελειώσει
και θα `μαι εδώ να σ’ αγκαλιάζω όταν νυχτώνει.
Κοίτα την ώρα που περνάει, πόσο αλλάζεις
γίνεσαι ανάμνηση...

Γίνεσαι κρύο και αέρας που παγώνει
όταν το βλέμμα στη ματιά σου χαμηλώνει.
Γίνεσαι χιόνι που τα δάχτυλα ματώνει
γίνεσαι ανάμνηση...

Και μου ζητάς λίγο χρόνο για να το σκεφτείς
όμως το ξέρω σου τέλειωσε ό,τι κι αν πεις.
Πώς να νικήσω τη σκέψη που θα σε ζητά;
Γκρίζα τα σύννεφα γκρίζα και η μοναξιά.

Col naso rosso dal freddo era quasi Natale
il nostro amore cresceva ogni giorno di più.
Era la luce degli occhi ad accendere i cuori
fino all'ecclissi solare che adesso c'è in te.

Cosa c'è
con lo sguardo abbassato non parli e non corri da me.
Hai bisogno di stare un po’ sola lontana perché
Cosa c'è
io lo so
tra un minuto mi lasci da solo non dire di no.

Amore mio
senza un'addio mi stai lasciando
ma il tuo silenzio sembra dire hai fatto centro
come la neve sciolta al sole stai piangendo è inevitabile
Ma lui chi è
adesso me ne stai parlando
come hai potuto dargli un pezzo del mio mondo
vorrei sparire mentre ti accarezza il vento
sei cattivissima, sei cativissima.

Γίνεσαι ανάμνηση...