Δεν είσ’ εδώ...
Ποτέ δεν ήσουν...
Πάντοτε σαν κρυφή σκιά έφευγες μόνη
Κι εγώ ένα πόστο...
μονίμως άδειο...
να ψάχνω ίχνη στης αγάπης το σεντόνι
Εκείνης της αγάπης που μισούσα
και πάντα με πονούσε λίγο ακόμη

Δεν τον αντέχω τον αντίλαλο απόψε
Είναι οι τοίχοι μου από άκαρδο ατσάλι
Μέσα στον σπίτι έχουν κρατήσει τη φωνή σου
κι έβαλαν στόχο το δικό μου το κεφάλι
Δεν τον αντέχω τον αντίλαλο απόψε
Είναι αδύνατον σε εσένα πια να φτάσω
Για μια φορά είχα την τύχη να σ’ αγγίξω
Χιλιάδες άλλες την κατάρα να σε χάσω

Δεν είσ’ εδώ...
Ποτέ δεν ήσουν...
Σαν άσπρο σύννεφο κρυβόσουνα στο χιόνι
Κι εγώ ένα κύμα...
Που ζει πνιγμένο...
Χωρίς ανάσα στης αγάπης το μπαλκόνι
Εκείνης την αγάπης που μισούσα
μα πάντα την κρατούσα λίγο ακόμη