Κάτω απ’ τ’ ουρανού τα άσπρα βότσαλα
κάθε βήμα και μια σκέψη κλώτσαγα.
Βότσαλο κι εγώ,
κύκλους κάνω στο νερό...

Χρόνια έξω από το περιστύλιο
κι από της τροχιάς μου το Αφήλιο
με λογαριασμούς,
κέρματα και αριθμούς.

Αχ, Ιορδάνη ποταμέ,
φώτα, σιωπή και σκόνη,
να φτιάχνω θέλω στο νερό
βαρκούλες από χιόνι.

Έμαθα να ζω μ’ ό,τι φαντάζομαι,
περιμένω κι όλο ετοιμάζομαι,
τη ρόδα μου κυλώ,
τρέχω πίσω της κι εγώ.

Μια φορά που κοίταγα στην έρημο
πέσαν δυο κοχύλια απ’ την πανσέληνο...
Ένα βήμα εμπρός και μικραίνει ο Θεός.

Χρόνια έξω από το περιστύλιο
κι από της τροχιάς μου το Αφήλιο
κάποτε να βγω
απ’ της ψυχής μου το αυγό...