Ένας ολόκληρος χειμώνας
Και τα βουνά της Ταϊτής
Μεγαλωμένα απ’ τον καημό μας
Κάποιοι ακολούθησαν τον ταύρο
Πέρα μακριά στην ακμή του
Αφού περάσαν το γεφύρι

Εκείνο που πατά στην άλλην όχθη
Με το στερνό του τόξο
Τόσο κουρασμένο
Μέρες που μας κομμάτιασαν τα νεύρα
Δενδροστοιχίες απ’ ανθρώπους τραγικούς
Φωνάζοντας με τεντωμένα χέρια
Και λαιμούς

Κι άλλοι στην κουπαστή
Με δέκα δάχτυλα
Την ώρα που σφυρίζουν στο λιμάνι
Αποκεφαλισμένα ρυμουλκά
Με μια φωνή λιγνή κι απελπισμένη

Τα συλλογιέσαι σαν βαδίζεις
Μέσα στ’αργό σουρούπωμα
Της πόλης
Φλεβάρη Μάρτη
Όταν αλλάζει κάτι στη φωνή των πωλητάδων
Ή στο κλειστό τσαρσί
Γεμάτο αρώματα
Σμύρνα ξύλο ή λάβδανο
Σαν το παλιό βιολί

Όλα τα πράγματα σαν τη φυγή μας
Μ’ένα μικρό ανάστημα
Κι ένα μεγάλον ίσκιο
Τρομάζεις μια στιγμή
Όταν δεν έχεις συνηθίσει
Γυμνή ψυχή
Μες στη φθορά της αντοχής σου

Όταν αισθάνεσαι το φως να σε διαλέγει
Καμιά φορά
Κανένας δεν μπορεί να προχωρήσει
Οι λέξεις σταματούνε στις κλειδώσεις
Και βάλανε τη θάλασσα
Ανάμεσα στα δυο παιδιά
Κι είπα να σκάψω μέσα μου
Και βρήκα αγάλματα σκασμένα

Τώρα που είναι ο καιρός σου μοιρασμένος
Και σε σκοτώνει κάθε θόρυβος
Καταλαβαίνεις πιο καλά
Τον γέρο ρολογά που παραφρόνησε
Κυνηγημένος κάθε μέρα απ’ τα ρολόγια
Τη βελόνα, η βελόνα, τι βελόνα
Πώς μεγαλώσαν τα μωρά μας
Και μας εφτάσαν ως τον ώμο
Κι ως να τελειώσει αυτός ο δίσκος
Απ’ την κορφή του δοξαριού
Θα γκρεμιστώ σ’ ένα πηγάδι