ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
(Ποτές τη μάνα, τη μάνα μην πικραίνεις
ποτές σκληρά μην της φερθείς
γιατί στις δύσκολες, στις δύσκολες στιγμές σου
που είσαι μάνα, μάνα μου θα πεις)

Πάλι χαράματα ξυπνάς με δάκρυα στα μάτια σου
το ίδιο όνειρο μου λες το είδες πάλι χθες
άκου πως κάνει o ναργιλές που πίνει τα κομμάτια σου
άκου πως παίζει o μπαγλαμάς πάνω απ’ τις σκεπές.

Καβάλησες τη μουσική και πέρασες τη θάλασσα
ύστερα μέσα σε μια αυλή κατέβηκες αργά
o γέρος σου σε μια γωνιά σε φώναζε αντάρτισσα
κι η μάνα σου έλεγε “ποτέ μην ξαναφύγεις πια”.

Θα σε περνάνε για τρελή
που θες να πας στο Αϊβαλί
ρεμπέτικα να τραγουδήσεις
Θα σου κολλήσουν ρετσινιά
θα λένε η Στέλλα η Σμυρνιά
απ’ το χασίσι έχει κολλήσει.

Ύστερα σ’ ένα φορτηγό κουβάλαγες την προίκα σου
που φύλαγες μία ζωή για κείνη τη στιγμή
που `ναι κορίτσι μου γλυκό η ομορφιά κι η γλύκα σου
τώρα η δικιά σου η φωνή κατάντησε κραυγή.

Τα έβαλες με το Θεό για το ντουνιά τον άπονο
που κάνανε τη γειτονιά καμένο μαγαζί
στο ένα χέρι το τζουρά στα μάτια το παράπονο
v’ αναρωτιέσαι πια κανείς να ζει ή να μη ζει.