Η μαύρη αλήθεια ήτανε
Πως είχανε λυσσάξει
Τόσες μέρες μέσα στην ακρόπολη
Είχαμε δηλαδή αλλά εγώ το’τρωγα
Άρχισαν να σκάβουν κάτω απ’ την ακρόπολη
Να μου γκρεμίσουν τον Παρθενώνα
Να μη βρουν τίποτα οι νεώτεροι
Να φύγουν, να δραπετέψουν
Να πάνε πού, πού, πού;
Αααχ και μ’ έπιασε ένα νεύρο
Κι άρπαξα την κοτσίδα μου τη μεγάλη
Πάρ’κι αυτή, πάρ’και την άλλη
Γρήγορα μέσα
Μη σας πω κανά… χρησμό

Όταν αληθώς φερ’ ειπείν
Οι γριές χελιδόνες
Κι οι καινούριες στα χρόνια
Μαζευτούν αντάμα
Πάλι τα ίδια
Τότε με φτερά και κλειστά
πω πω πω
Στου ναού την ασπράδα μπροστά
Θα πετύχουν το θαύμα
Ααα θα μας πρήξει τ’αρχίδια
Κι οι τσαλαπετεινοί
Στα κλαριά μοναχοί τους θα κλαίνε
Θ’ανοίξουν οι ουρανοί
Να πληρώσουν εκείνοι που φταίνε
Αληθώς φέρ’ειπέιν
Άνθρωπέ μου και ξένε

Όμως, αληθώς φέρ’ ειπείν
Αληθώς, αληθώς
Αν μια τέτοια νυχτιά
Οι γυναίκες πουλιά
Μεταξύ τους μαλώσουν
Τότε στ’ανοιχτά τους φτερά
Θα πετάξει μαζί κι η χαρά
Και ποτέ δε θα σώσουν
Κούφια η ώρα Αθηνά μου παρθένα
Κι οι τσαλαπετεινοί
Το κεφάλι ψηλά θα σηκώσουν
Θ’ανοίξουν οι ουρανοί
Και μια μούντζα τρανή θα μας δώσουν
Αληθώς φέρ’ειπείν