Έπεφτε χιόνι σιωπηλό
κι ένα κορμάκι από πηλό
το σκέπαζε σεντόνι
κι από το όνειρο πριν βγω
άρχισα να σε νοσταλγώ
ξένη στη γη και μόνη.

Τι να ρωτήσω, τι σιωπή
εσύ το μέλλον μου `χεις πει
με φανερά σημάδια
μες στο φλυτζάνι των ματιών
με το παιχνίδι των χαρτιών
πως θα `ρθουν κρύα βράδια.

Του κόσμου αυτού το άπειρο
γραμμένο σ’ έναν πάπυρο
με του Θεού την πένα
κι εσύ μου το `πες καθαρά
σε μιαν αόρατη σειρά
τι γράφτηκε για μένα.