Με την πίκρα κρυμμένη στα σβησμένα σου χείλη
με φωνή ραγισμένη μου κουνάς το μαντίλι
Σαν ομίχλη απλώνεις τη θολή σου εικόνα
και στο κύμα ξεπλένεις την ντροπή του χειμώνα

R
Το κορμί σου σανίδι που το δέρνει ο χρόνος
νοσταλγείς το ταξίδι, σε μαγεύει ο δρόμος
Ποιος αέρας θα φέρει το μοιραίο σου τέλος;
σταματάς με το χέρι της αλήθειας το βέλος

Σε μια κούκλα σπασμένη το φευγιό σου στοιχειώνει
και βαριά ανασαίνεις σαν γιορτή που τελειώνει
Τα χαράματα τρέμεις σαν σπουργίτι στ’ αγιάζι
δεν μπορείς να γυρίζεις, τερματίζεις το γκάζι