Δυνατά κι απεγνωσμένα
σκέφτομαι συνέχεια εσένα,
η σκιά απ’ τη σκιά σου
πάω όπου πας.
Σαν τ’ αγριεμένο κύμα,
η ζωή μου αλλάζει σχήμα
προκειμένου να `χω εσένα
και να μ’ αγαπάς.

Τα μεταξωτά σου χέρια,
να καλύψουνε τ’ αστέρια
στο σκοτάδι να με πνίξουν
για να ονειρευτώ.
Στην καρδιά σου πως υπάρχω,
ότι βασιλεύω κι άρχω
κι ότι μ’ αγαπάς το ίδιο
όπως σ’ αγαπώ...

Άμα δε σε έχω άμα,
γίνεται η ζωή μου δράμα.
Μοιάζουν να `ναι όλα λάθος,
μοιάζουν περιττά.
Σ’ άδειο στάδιο κερκίδα
στ’ άγνωστο χωρίς πυξίδα,
ετοιμόρροπη η ζωή μου
που `σαι μακριά.

Τα μεταξωτά σου χέρια,
να καλύψουνε τ’ αστέρια
στο σκοτάδι να με πνίξουν
για να ονειρευτώ.
Στην καρδιά σου πως υπάρχω,
ότι βασιλεύω κι άρχω
κι ότι μ’ αγαπάς το ίδιο
όπως σ’ αγαπώ...