Δε θυμάσαι, κρίμα, τι έχω περάσει για `σένα,
και με ρίχνεις απόψε σε πέλαγο μαύρο, βαθύ,
στης φυγής σου τη θύελλα μάτια φοράς παγωμένα,
και μου λες, μ’ έν’ αντίο κανένας δε θα χαθεί,
απ’ το άδικο δε θα ξεφύγεις.

Να πέσουν δέκα κεραυνοί καθώς θ’ ανοίγεις,
αυτή την πόρτα, από `μένα για να φύγεις,
να πέσουν δέκα κεραυνοί προτού σ’ αφήσω,
αφού δεν ήμουν ικανή να σε κρατήσω.

Όσα είχα, κρίμα, ποτέ σου καρδιά μου δεν τα `δες,
μια ζωή τη γκρεμίζεις σε μία, μονάχα, στιγμή,
κι όπως πέφτουν τα λόγια σου πέτρες, εδώ, συμπληγάδες,
να σε πείσω να μείνεις, δε μου `μεινε πλέον πυγμή,
απ’ το άδικο δε θα ξεφύγεις.

Να πέσουν δέκα κεραυνοί καθώς θ’ ανοίγεις,
αυτή την πόρτα, από `μένα για να φύγεις,
να πέσουν δέκα κεραυνοί προτού σ’ αφήσω,
αφού δεν ήμουν ικανή να σε κρατήσω.