Μια πόλη που δε σ’ αγάπησε ποτέ, ούτε εμένα
σαν μάνα που γέννησε ένα ψέμα
παιδί δικό της δεν το δέχτηκε ποτέ.

Η πόλη που δε με κράτησε κοντά της, ούτε εσένα
και δε σε κράτησε μην φύγεις για τα ξένα
σαν γριά που πετά τα όνειρά της.

Μια πόλη που δε μ’ αγάπησε ποτέ
σιγά σιγά ξετυλίγεται μπροστά μου
και δε φοβάμαι τα φαντάσματα του χθες
σε ξύπνιο και ύπνο βρισκόντουσαν μπροστά μου.

Μια αγάπη που δε σε ξέχασε ποτέ, ούτε εμένα
μάτια να κλαίνε στης Μητρόπολης το τέρμα
μάτια που γέρασαν μα δε στέρεψαν ποτέ

Ένα άρωμα που δε μ’ άφησε ποτέ, ούτε εσένα
όπου ανασαίνω και όπου ζω να είναι ψέμα
χωρίς εσένα δε θα πέθαινα ποτέ.

Μια πόλη που δε μ’ αγάπησε ποτέ
σιγά σιγά ξετυλίγεται μπροστά μου
και δε φοβάμαι τα φαντάσματα του χθες
σε ξύπνιο και ύπνο βρισκόντουσαν μπροστά μου.