Τι έχεις πάθει τελευταία και δε θες να μ’ ακούς;
Ποιος ακούει το παιδί που ήταν κάποτε πες μου ξέρεις πολλούς;
Ξέρω όμως κάποιους που το κάνανε και ήτανε ευτυχισμένοι
Να ξέρεις στον κόσμο των μεγάλων οι μικροί είναι οι χαμένοι
Καλά αν είναι έτσι τότε πες μου από πότε έχεις να νιώσεις καλά;
Δεν ξέρω και δε με νοιάζει σου λέω βούλωσ’ το πια
Το ξέρω πονάς να θυμάσαι για `σένα αυτά είναι παλιά
μα ήταν όταν ήσουν εγώ και έπαιζες στη γειτονιά
Κοίτα αυτό ήταν το τότε, το σήμερα με θέλει να ωριμάζω
να μη σε ακούω και άλλους στόχους στη ζωή μου να βάζω
Και αυτοί οι στόχοι νομίζεις ότι σε πάνε μπροστά;
Έχεις γίνει ό,τι μισούσες και σου `χω και άλλα πολλά
Α δε θέλω πια να σ’ ακούω τη λύση μόνος θα βρω
Πώς, όταν μου έχεις αφήσει την ψυχή και έχεις κρατήσει το μυαλό;
Τουλάχιστον με εσένα η ψυχή μου είναι καλά φυλαγμένη
και είναι το μόνο που μένει όταν το μυαλό και το σώμα πεθαίνει
Μα δεν αντέχω να σε βλέπω να γίνεσαι μοιρολάτρης
Πού είναι ο παλιός σου εαυτός; Πού είναι ο έντιμος επαναστάτης;
Μα στην εποχή των αριθμών όλα αυτά μου μοιάζουν γραφικά
Πρέπει να παντρευτώ, να ξεχάσω, να βρω και μια δουλειά
Και όταν τα κάνεις αυτά νομίζεις ότι όλα θα πάνε μια χαρά;
Μόνο αν έχω προλάβει και έχω κάνει λεφτά
Δεν το πιστεύω ότι σε ακούω να λες όλα αυτά που λες
Ό,τι αγνό σου `χει μείνει είναι μαζί μου στο χθες
Το ξέρω όταν μ’ ακούς είναι σαν να ξύνεις πληγές
κι ανήκουν όλες στο τώρα και θα `ρθουν κι άλλες πολλές
Το ξέρω πως δεν αντέχεις, σε πνίγει του κόσμου η τρέλα
υπάρχουν βράδια που σε έχω ακούσει να κλαις ακριβώς σαν κι εμένα