Ματωμένη αυγή κι είμαι μόνη μου
ανθισμένη στη γη ανεμώνη μου
Σε κοιτάω να κλαις στο μπαλκόνι μου
κι είναι σαν να μου λες

Τόσα χρόνια γιατί μάς περάσανε
οι χαρές μας πικρές μας ξεχάσανε
σε ρωτάω μα εσύ δε μου λες γιατί
δεν ξέρεις ή δε θες να μου το πεις

R
Μα πες μου τη ζωή μου πού θα τη βρω
τη χαρά πού θα ξαναβρώ
κάθε ώρα δες πώς την καρτερώ
ν’ αγγίξει την καρδιά μου
σαν τον ήλιο
πού φιλάει τα στάχια στις θημωνιές
τού ονείρου χρυσές φωτιές
ένα δάκρυ σαν θυμάμαι περασμένες εποχές

Ματωμένη αυγή ανεμώνη μου
εσύ ξέρεις γιατί είμαι μόνη μου
μα δεν έχεις φωνή κι όλο προσπαθείς
Δεν ξέρεις ή δε θες να μου το πεις