Στο λιμάνι σβήσαν πια τα φώτα,
μια σειρήνα κλαίει σαν και πρώτα,
τ’ όνομά σου μοιάζει να φωνάζει,
μα η ομίχλη πνίγει τις φωνές,
στο λιμάνι μπήκε το σκοτάδι,
ένα μπαρ στο βάθος σαν σημάδι,
τις λευκές μου νύχτες πώς χαράζει,
πού κοιμάσαι, αγάπη μου, πού κλαις.

Κι ο Βαρδάρης όλο αναστενάζει,
το φεγγάρι λιώνει και βουλιάζει,
πανωφόρι η νύχτα με σκεπάζει,
το τσιγάρο ανάβω με το χτες.

Στο λιμάνι σβήσαν πια τα φώτα,
μια σειρήνα κλαίει σαν και πρώτα,
τ’ όνομά σου μοιάζει να φωνάζει,
μα η ομίχλη πνίγει τις φωνές.

Στο λιμάνι τα νερά πεθαίνουν,
σαν καθρέφτες μαύροι σ’ ανασταίνουν
και σε φέρνουν στου λυγμού την άκρη,
πως φοβάμαι, Θεέ μου, τις σκιές,
στο λιμάνι τα τραγούδια κλαίνε,
για αγάπες που ξοφλήσαν λένε,
πόσο μοιάζει η θάλασσα με δάκρυ,
όταν γέρνεις πάνω της και κλαις.

Κι ο Βαρδάρης όλο αναστενάζει,
το φεγγάρι λιώνει και βουλιάζει,
πανωφόρι η νύχτα με σκεπάζει,
το τσιγάρο ανάβω με το χτες.

Στο λιμάνι σβήσαν πια τα φώτα,
μια σειρήνα κλαίει σαν και πρώτα,
τ’ όνομά σου μοιάζει να φωνάζει,
μα η ομίχλη πνίγει τις φωνές.