Στον Παρνασσό ένα έλατο
κλαίει τα βράδια μόνο.

Στη Λειβαδιά ξημέρωνε
σαν έφυγε το τρένο
κι εγώ ζητώντας να σε βρω,
ζωή μου, αργοπεθαίνω.

Σαν τον όρκο σου χαμένη, ψέμα μου,
κι ας σε νιώθω στην καρδιά μου αίμα μου.
Πες μου πού ’ναι η ζωή σου να ’ρχομαι,
πες μου, κι ας χαθώ μαζί σου, χάνομαι.

Παντού γυρνώ σαν πρόσφυγας,
Δράμα και Μεσολόγγι.
Ψεύτρα η εθνική οδός
και σιωπηλοί οι λόγγοι.

Σαν τον όρκο σου χαμένη, ψέμα μου,
κι ας σε νιώθω στην καρδιά μου αίμα μου.
Πες μου πού ’ναι η ζωή σου να ’ρχομαι,
πες μου, κι ας χαθώ μαζί σου, χάνομαι.