Eίναι ωραία να ονειρεύεσαι μοιραία κι αναπόφευκτα
με μια νεράιδα παρέα...
του Ιούνη γεμάτο φεγγάρι ανοίγει αυλαία
αναρωτιέμαι αν είναι τελικά όλα τυχαία
ή ζητιανεύει το συναίσθημα τα ακραία...
διερμηνέα δεν ζητώ στη μέση του δάσους όταν στέκομαι
μονάχα αφήνομαι σε φωνές που φέρνει ο αέρας
και δεν αντιστέκομαι...
με πάνε μπροστά να πω στο φεγγάρι, να μιλήσω στ’ αστέρια
μου ψιθυρίζουν πως είναι ανάγκη να φύγω μακριά
δίνοντας τα χέρια
μα κόβουνε σαν μαχαίρια κάτι μεσημέρια που ανήμπορος καίγεσαι
όχι απ’ τον Ήλιο βασιλιά μα από την σκέψη δεν ανασταίνεσαι
κι αν επιμείνεις πως είσαι όπως φαίνεσαι τότε βαλ’ τα με τις τύψεις,
πόσες να αντέξεις πριν το κεφάλι να σκύψεις
κι αν μιλάω σε δεύτερο πρόσωπο όλα σ’ εμένα γυρνάνε ακόμα
δεν είμαι εδώ όταν μου μιλάω, νομίζω είμαι ξένο σώμα,
έξω απ’ το δικό μου σώμα...
πέφτω με δύναμη στο χώμα για να δω αν ζω ακόμα...

Μα στο φεγγάρι το γεμάτο τι να πεις, τα βλέπει όλα...
προβλέπω πως αλλάζουν όλα...
είναι η σπίθα που σου λέει απ’ το βούρκο σου ξεκόλλα,
στην πανσέληνο του Ιούνη γίνονται όλα
Μα στο φεγγάρι το γεμάτο τι να πεις, τα βλέπει όλα...
προβλέπω πως αλλάζουν όλα...
είναι η σπίθα που σου λέει απ’ το βούρκο σου ξεκόλλα,
στην πανσέληνο του Ιούνη γίνονται όλα
Μα στο φεγγάρι το γεμάτο τι να πεις, τα βλέπει όλα...
προβλέπω πως αλλάζουν όλα...
όταν με φόρα έρθει νερό για να ανθίσουν όλα, λέω...
στην πανσέληνο του Ιούνη γίνονται όλα...
...........................................................................

Ξέρω πως είναι να μυρίζεις το φως...
κι είναι ο παράδεισος μικρός για να χωρέσει το πως...
είν’ η ζωή ο καλύτερος γιατρός κι ευτυχώς
φυσάει αέρας βορινός και καθαρός τώρα πια,
σε στολίδια λαμπερά λέω γεια, είναι περιττά
μπροστά στα απέριττα κι απλά
είναι στιγμές που μαρτυράνε μονομιάς τον δρόμο
σαν ένα χτύπημα απλό στον ώμο
σαν τον αέρα που επιβάλλει τον δικό του νόμο...
ονείρου ανάσες ξοδεύουν τη μέρα μου ζεστά
πατάω τα πόδια μου στη γη γερά
ειν’ όλα πιο γνωστά...
ακούω στη σιωπή πιο δυνατά
περπατώ σαν ξωτικό στα κύματα,
πολύ γελάω...
με τον Χρήστο και τους φίλους όταν που και που μεθάω
την νεράιδα μου όσο πάει πιο πολύ αγαπάω
ζωή να γευτώ αναζητάω εκεί που πάω
στο λεπτό...
να εξαφανιστώ στον πυρετό, να αγγίξω το κενό
μα είν’ αργά για να χαθώ μέσα σ’ αυτό...
κι είναι πολύπλοκο αυτό...
μα το παρήγορο είναι πως το προσπαθώ
πάμε για άλλα γι’ αυτό
φίλοι μου σας χαιρετώ...

Μα στο φεγγάρι το γεμάτο τι να πεις, τα βλέπει όλα...
προβλέπω πως αλλάζουν όλα...
είναι η σπίθα που σου λέει απ’ το βούρκο σου ξεκόλλα,
στην πανσέληνο του Ιούνη γίνονται όλα
Μα στο φεγγάρι το γεμάτο τι να πεις, τα βλέπει όλα...
προβλέπω πως αλλάζουν όλα...
είναι η σπίθα που σου λέει απ’ το βούρκο σου ξεκόλλα,
στην πανσέληνο του Ιούνη γίνονται όλα
Μα στο φεγγάρι το γεμάτο τι να πεις, τα βλέπει όλα...
προβλέπω πως αλλάζουν όλα...
όταν με φόρα έρθει νερό για να ανθίσουν όλα, λέω...
στην πανσέληνο του Ιούνη γίνονται όλα...