Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω και στα πόδια σου γυρνάω
θα σου γράφω στον καθρέφτη πως καρδιά μου σ`αγαπάω
σ`αγαπάω ειν`ένα ψέμα δίχως όρια κι ελπίδα
κι εγώ θύμα που επιστρέφω στη θανάσιμη παγίδα.

Όταν η νύχτα πέφτει στ`άγρια στενά
απ`του πάθους σου το ξέφτι αρπάζομαι σφιχτά.

Πάνε χίλιες και μια νύχτες κάτω απ`το χλωμό φεγγάρι
που προσεύχομαι στο φως του μακριά μου να σε πάρει
κι όσο φεύγω, φεύγω, φεύγω σέρνομαι όλο πιο κοντά σου
και τις σάρκες μου ξεσκίζω στα απάτητα βουνά σου.

Στο πρόσωπό σου απλώνει εφιαλτική σκιά,
σκιά που με τυφλώνει τόσο απίστευτα γλυκιά.