Συχνά με βλέπει ένα πουλί κι όλο για σένα μου μιλεί,
λησμόνησε την για καλό, γιατί θα χάσεις το μυαλό.

Τι λες καλότυχο πουλί, τέτοια ζωή τι μ’ ωφελεί,
αφού τα βράδια δεν μπορώ στον ύπνο μου να την ειδώ;

Σηκώνομαι κάθε πρωί στον κήπο κατεβαίνω,
παίρνουν τα στήθη μου ζωή κι ελεύθερα ανασαίνω.

Παίρνει αέρα η ψυχή κι απλώνει τα φτερά της,
μόν’ η φτωχή καρδούλα μου δεν βρίσκει τη χαρά της.