Γεια σου, μωρέ ποτάμι, οπού `βλεπες χαράματα
παρόμοιο τέκνο του θεού, μ’ ένα κλωνί ρογδιάς
στα δόντια να ευωδιάζεται απ’ τα νερά σου
κι εσύ βρυσούλα του μεσημεριού που έφτανες ως τα πόδια του
κι εσύ κοπέλα που ήσουνα η Ελένη του
που ήσουνα το πουλί του, η Παναγιά του, η Πούλια του.