Όσο θυμάμαι μια ζωή ήμουνα μόνος,
με κάποιο διάλειμμα στη μία και μισή.
Εκεί που γέμιζε, ξανάδειαζε ο κόσμος,
σε κάποιο διάλειμμα ήρθες και έφυγες εσύ.

Κι όταν δεν μπορώ, με παρηγορώ,
μην κλαις, καρδούλα μου, και δες:
Μέσα στη λιακάδα καίνε στην Ελλάδα
δέκα εκατομμύρια μοναξιές.

Φεύγεις, αγάπη μου, και τα σεντόνια καίω,
καίω το δάκρυ, το ξενύχτι, το φιλί.
Για ό,τι έγινε ομολογώ πως φταίω,
γιατί με δίνω απ’ όσο πρέπει πιο πολύ.

Κι όταν δεν μπορώ, με παρηγορώ,
μην κλαις, καρδούλα μου, και δες:
Μέσα στη λιακάδα καίνε στην Ελλάδα
δέκα εκατομμύρια μοναξιές.