Αν το όνειρό είχε μιλιά
κι αν είχε ανθρώπινη λαλιά
θα σου ‘λεγε προχώρα
δεν είναι που έζησες πολλά
είναι που κρύβεσαι σ’ αυτά
και χάνεσαι στο τώρα

αν η ψυχή είχε πανιά
κι έβγαζε μπάρκο τ’ όνειρα
μ’ αδέσποτο καράβι
θα ‘δινε στην καρδιά φτερά
θα έριχνε και μια σαϊτιά
στης αγάπης το υφάδι

καρδιά μου σώμα μου ψυχή
σχημάτισέ με απ’ την αρχή
μονάχο μη μ’ αφήσεις
ταξίδεψε με στη βροχή
τα θέλω μεσ’ τη λογική
δεν βρίσκουν απαντήσεις

αν η αγάπη ήταν φωτιά
που την ανάβαν τα παιδιά
τις νύχτες του Αι Γιάννη
θα σ’ έκαιγα με μια ματιά
θα σ’ έσβηνα με δυο φιλιά
στις νύχτας το σεργιάνι

θα ‘χε έναν τόπο και η καρδιά
θα χώραγε σε μια αγκαλιά
θα μέρωνε τα πάθη
βάλσαμο θα ‘ταν στην πληγή
στον έρωτα και στη ζωή
τα πιο ωραία λάθη

καρδιά μου σώμα μου ψυχή
σχημάτισέ με απ’ την αρχή
μονάχο μη μ’ αφήσεις
ταξίδεψε στη βροχή
τα θέλω μεσ’ τη λογική
δεν βρίσκουν απαντήσεις