Για γούστο και για θέλω μου
φόρεσα το καπέλο μου
κι έβαλα σκουλαρίκι
σου ‘πα την καλημέρα μου
και φόρτωσα την τρέλα μου
σε χάρλεΐ με νοίκι

πετάω τη γραβάτα μου
χαράζω αλλιώς τη στράτα μου
κι αλλάζω θεωρία
σ’ όποιον περίεργα ρωτά
τι να σημαίνουν όλα αυτά
δεν δίνω σημασία

το ‘σκάω απ’ το μυστήριο
του νου μου λογιστήριο
κι απ’ της τρελής τα νάζια
κρατώ το διαβατήριο
και έχω για εισιτήριο
της μηχανής τα γκάζια

στην τρέλα και στη λογική
δεν έχω ανάγκη από χαρτί
ούτε από χαρτζιλίκι
τα όνειρα που με πλάνεψαν
μ’ αγάπησαν μ’ αλάνεψαν
κι είμαι απ’ τη Σαλονίκη

με βρίσκουν ξημερώματα
λιωμένο απ’ τα πιόματα
μεσ’ τ’ αποτσίγαρά μου
σ’ ένα δυάρι στο Ντεπό
να ρίχνω γκάζια στ’ όνειρο
κι όχι στα κυβικά μου