Πίσω απ`τις γρίλιες σε βλέπω,
πάνε τώρα τρεις μέρες
κι είναι οι σκέψεις μου χίλιες
κι είναι τα μάτια μου σφαίρες.

Το άσπρο φως σε τυλίγει
διαγράφοντας το κορμί σου
κι όταν η πόρτα σου ανοίγει,
κρυφά κοιτάω τη μορφή σου.

Πίσω απ`τις γρίλιες σε βλέπω
και το ξέρω είσαι μόνη
κι όταν τα ρούχα σου απλώνεις,
σκουπίζω εγώ το μπαλκόνι.

Πίσω απ`τις γρίλιες σε βλέπω
κι είναι σαν να σε ξέρω
κι όταν τα ρούχα σου βγάζεις,
σαν παιδί υποφέρω.

Το φως μη σβήσεις ακόμα,
μείνε λίγο κοντά μου,
γιατί η σκιά σου έχει στόμα,
μιλάει στη μοναξιά μου.

Σ`ακούω μιλάς μ`έναν Άρη
και με κάποιον Μανόλη
κι εγώ κοιτάω το φεγγάρι
μυστήριο πράγμα η πόλη.

Το φως σε λίγο θα σβήσεις
τη σκιά σου θα χάσω,
σ`έναν ακάλυπτο μέσα,
πώς να σε πλησιάσω.