Μοναξιά το χειμώνα, άμμος και βράχος,
ριζώνει ο ουρανός.
Ό,τι έχει ο Νότος, νερό κι αρμύρα,
της μνήμης ποταμός.
Αρμονία, Τιτάνες, πέτρα κι αστέρια,
λαοί των ’’κεραυνών’’.
Ό,τι νιώθει ο Νότος, μαζί του σέρνει
αιώνες στεναγμών.

Δεν είναι γη, φυλή ή πατρίδα...ο Νότος κανενός.
Είναι νερό κι ανάσας δώρο.
Ο Νότος είναι απλώς...
Είναι λόγος να ζεις, είναι λόγος να ζεις.

Λάθος κόντρα στο λάθος και κάθε λάθος,
σαΐτα στην καρδιά.
Έχει απ`όλα ο Νότος, μεγάλα λόγια...
οράματα ακριβά.

Γειτονιές με χαρτόνια, σπίτια από χώμα,
μαχαίρι στο λαιμό.
Σαν σκυλί γλείφει ο Νότος τις αιώνιες πληγές του,
με κλάμα σιγανό.
Καταιγίδες ιδέες, πηλός και φλόγα,
κορμί βεγγαλικό.
Σε μια νύχτα ο Νότος τη μοίρα του αλλάζει.
Μπαρούτι κι ουρλιαχτό.
Δεν είναι γη, φυλή ή πατρίδα.

Είναι κάτι που αντέχει γένος το γένος,
σ`ατέλειωτη τροχιά.
Σαν τραγούδι ο Νότος τη μέρα αρχίζει,
ανοίγοντας φτερά.