Μόλις πέφτει η αυλαία
γίνοντ’ όλα μοιραία
και σκορπίζουν στην πόλη
κάποιου έργου οι ρόλοι...

Μα στην άδεια την πίστα
βγαίνει τώρα η αρτίστα
μεθυσμένη κι ωραία
στον τυφλό προβολέα...

Μια ώρα πριν την είχανε λατρέψει
λαμπρή θεά αμόλυντη,
μα τώρα πια πως γίνεται ν’ αντέξει
τη νύχτα την υπόλοιπη...

Στο στενό καμαρίνι
μία πόζα έχει μείνει
στον καθρέφτη με αίμα
κάθε νύχτας το στέμμα...

Όσοι ζούνε στα φώτα
με την ύστατη νότα
σ’ ένα απόκοσμο πιάνο
τότε λεν: «...θα πεθάνω!».